Zittend op mijn bank hebben al heel wat mensen hun verhaal gedaan. Steeds weer ontdek ik dat mensen de liefde (hun partner dus!) niet echt onderhouden. Het idee dat de liefde er altijd wel (ergens) is en dat uit elkaar gaan een no go is, houden stellen graag voor waar.

Maar dat is helaas niet het leven van alledag. Het leven tikt de liefde in de tijd weg, als je niet oplet. Sluipend verstrijken de weken, maanden en de jaren. Dan besef je hopelijk, ergens in je samenzijn, dat je je relatie voor zelfsprekend hebt gehouden. En dat is risicovol maar ook een kans.

Een man van iets over de vijftig begint te vertellen. Gelukkig getrouwd en heel lieve kinderen. Maar die gaan over iets meer dan een half jaar het huis uit om elders te gaan studeren. Het besef dat hij dan alleen met zijn vrouw achterblijft beangstigd hem. “We hebben elkaar nog weinig te vertellen. Meestal gaat het eigenlijk alleen nog over onze kinderen. Maar die zijn straks weg en ik ben bang dat we dan allebei de stilte niet weten te doorbreken.”

Mijn eerste vraag is natuurlijk of je nog wel een stel wil zijn dan. Is het beter om ook weg te gaan? De man antwoordt dat dat juist de reden is waarom hij hier zit. “Geef me handvatten hoe ik de stilte ga vernietigen. Ik wil bij haar blijven. Maar ik weet, dat als ik nu niets doe, het na 4 of 5 maanden na vertrek van de kinderen over is”.

We zijn in een sessie terug gegaan naar het moment waarop hun liefde opbloeide. Wat ze toen samen deden en voelden. En hoelang dat heeft geduurd, die roze wolk. En dan komt mijn uitdaging: samen met hem geloofwaardige acties verzinnen die de roze wolk weer terugbrengt in hun leven. Het is twee middagen hard werken samen maar het lukt. Ze zijn bij elkaar, opnieuw verliefd en hun ene dochter is net afgestudeerd.