Nu we toch in de Koloniën zijn gaan we kijken naar de laatste rustplaats van de directieleden, de ambtenaren en de kolonisten aan de Oranjelaan. Het oudste graf uit 1829 valt samen met de aanleg van het ereveld voor de doden. Het gietijzeren monument voor de douairiѐre Oosterhout trekt onmiddellijk de aandacht met het postament met de grote vaas daarop. De vlinders symboliseren de tijdelijkheid van het leven. Daarachter de immense treurbeuk met ent-voet. “Hare hoop was op God en de onsterfelijkheid”, staat op het gerestaureerde monument. Recent is deze begraafplaats pas op de monumentenlijst geplaatst. Omdat er nog steeds begraven wordt (zo’n 5 tot 6 per jaar) zijn in de loop der tijd veel zerken geruimd. Culturele schande natuurlijk.

Niets is voor de eeuwigheid en de onsterfelijkheid, zo toont ook de verwoeste Apostelboom uit 1850, in mei 2019 bezweken in een storm. Zo’n boom is zeldzaam en bestaat uit een beukboeket van vermoedelijk 7 beukenboompjes die in een en hetzelfde plantgat zijn gezet (12 is dus te mooi om waar te zijn!). links achter staat een nieuwe Apostelboom maar dat duurt nog een eeuwigheid voordat hij zal imponeren. Aandoenlijk is het verdriet van een bomenliefhebber.

Laten we ons hoofd buigen voor de eeuwigheid die niet bestaat: alles komt en vergaat helaas. Ik zie op de voedselarme grasvlakken het zandblauwtje, muizenoortje, hondsviooltje, schapenzuring, gewone veldbies en biggenkruid en ook het vogelpootje groeien. Relatief zeldzaam is dit zo bij elkaar en in de herfst wanneer de tijdelijkheid zich aan de plantjes kenbaar gaat maken, zullen paddenstoelen omhoog komen. Alles vergaat en komt.