In 2008 verrijzen in een nieuwbouwwijk twee kapotgeschoten kastelen. De architect is Ir. Frank Ruiter en de appartementen kosten nu zo’n 600.000 per stuk. Een lief perenlaantje verbindt het ene Slot Oosterburg met het andere Slot Zuiderburg. De inspiratie heeft de architect vooral ontleend aan Slot Loevestein, dat op spuug afstand ligt. In de architectuur noem je zoiets ‘genius loci’, de specifieke kenmerken van de omgeving vormen de inspiratie.

Politiek gesproken kreeg deze nostalgische architectuur een schot voor de boeg in de overwinningsspeech van Thierry Baudet op 20 maart 2019. Hierin benoemde hij allerlei uilenballen van Minerva, “we worden ondermijnd (….) door de mensen die onze kunstsubsidies ontvangen en die onze gebouwen ontwerpen”. Niet voor niets omschrijft hij bijvoorbeeld Rem Koolhaas als ‘een misdadiger tegen de menselijkheid’. Wij lijden aan oikofobie (gepikt van Roger Scruton), angst voor het eigen huis. In zijn boek haalt hij graag Le Corbusier aan als grootste schande van de moderne architectuur en daarin heeft Baudet deels gelijk. Le Corbusier wilde het hele centrum van Parijs slopen. Enkel de Notre Dame en het Louvre mochten blijven staan. Een strak, hoog, rechtlijnig stratenplan schetste inderdaad een enge Bijlmermeer avant la lettre.

Misschien zijn deze twee nostalgisch georiënteerde architecturale kastelen een voorbeeld van oikophilos, liefde voor het eigen huis.  De kastelen zijn langdurig aangevallen en er zijn veel ‘schotwonden’ en ‘littekens’ in de muren, waardoor ‘binnen’ ook ‘buiten’ wordt. Voor die 600.000 euri krijg je prachtige terrassen die als belegeringstorens  en stellingen tegen het kasteel staan opgesteld.

We leven in een vrij land en kunnen gelukkig dingen mooi of lelijk vinden. Eens in de vier jaar kunt u door een rood kruisje bepalen of er wel of niet zoiets ‘gebouwd’ gaat worden. Of het uw oikos, uw thuis, wordt? Smaken verschillen.